بررسی میزان حساس کنندگی پرتوی iudr در مدل کشت اسفرویید از سلولهای گلیوما به روش

زمینه و هدف: آزمایشات مختلف in vitro و in vivo نشان داده اند که استفاده از حساس کننده های پرتوی در پرتودرمانی، ابزار مفیدی در درمان سرطان گلیوما است. بسیاری از دودمان های سلولی تحت شرایط خاص تجمع یافته و با رشد، ساختارهای چندسلولی به نام اسفرویید(spheroid) تشکیل می دهند. این اسفروییدها از ابعاد مختلف، شبیه تومورهای in vivo می باشند. بنابراین مطالعه خصوصیات رشد و رفتار اسفروییدها، نقش مهمی در درک رفتار تومورها در شرایط مختلف آزمایشگاهی دارد. هدف از انجام این مطالعه، تعیین نقش iudr(iododeoxyuridine) در حساس کنندگی پرتوی در اسفروییدهای سلولهای گلیوما می باشد. روش بررسی: این مطالعه پژوهشی از نوع آزمایشگاهی بوده و مقایسه نتایج توسط آزمون آماری t test انجام شد. در این مطالعه از آزمون comet assay جهت مقایسه آسیب های ایجاد شده در dna سلولهای u87mg از دودمان سلولی گلیوما استفاده شد. آزمایشات، روی اسفروییدها در دو قطر 100 و 300 میکرومتر انجام شد. یافته ها: نتایج حاصل از بررسی اثر تشعشع در اسفروییدها در حضور و عدم حضور iudr در هر دو قطر اسفرویید نشان می دهد که حضور iudr به همراه پرتو، باعث افزایش tail moment و در نتیجه افزایش آسیب سلولی می شود، بویژه در اسفروییدهای 300 میکرون در 50% سلولها آسیب بیش تری در حضور iudr مشاهده شده است. این نشان می دهد که حضور iudr در غلظت اشباع، باعث افزایش حساس کنندگی پرتوی در اسفروییدها می شود. نتیجه گیری: مقایسه tail momentها در اسفروییدهای 100 و 300 میکرومتر نشان می دهد که در اسفروییدهای 300 میکرومتر، آسیب سلولی کمتر بوده است که می تواند به دلیل وجود سولهای g0 و یا سلولهایی با چرخه طولانی باشد که iudr کمتری دریافت کرده اند. همچنین براساس نتایج حاضر، برداشت کم iudr نیز می تواند باعث افزایش حساسیت پرتوی سلول شود. جهت مؤثرتر واقع شدن این روش درمانی، می توان زمان انکوباسیون با iudr را افزایش داد تا سلولهای g0 وارد چرخه شده و زمان بیش تری در اختیار سلولهای با چرخه طولانی تر قرار گیرد و یا از موادی که مانع ترمیم آسیب می شوند، استفاده نمود.